Het is deze zomer 8 jaar geleden dat mijn scheiding definitief werd uitgesproken door de rechter. Mijn toenmalige echtgenoot en ik waren toen al een jaar uit elkaar.

Een deel van dat jaar had ik in Italië gewoond en een deel bracht ik door op een klein, schaars gemeubileerd studentenkamertje in het centrum van Hilversum.

Behalve mijn kleding en dagboeken had ik weinig meegenomen uit ons gezamenlijk appartement.

Tijdens ons scheidingsjaar vertelde ik iedereen die het wilde horen dat ik geen geld en geen spullen nodig had om gelukkig te zijn.

Gisteren kwam deze reminder binnen (op Facebook en mentaal), en in een halve seconde kwamen alle herinneringen weer naar boven. Dat gevoel van zoeken. Niet op mijn plek zijn. Nog niet.

Op dat tijdstip, 13 juni 2013, was ik ruim 4 maanden terug in Nederland. Ik studeerde aan de UvA, stond voor de klas en bouwde een nieuw leven en sociale kring op. Het was een vrolijke én een inktzwarte periode.

Mijn nieuwe leven was feestelijk maar de pijn uit het verleden liet zich steeds moeilijker negeren. Er was veel te veel te voelen en het was allemaal zo verwarrend. Dit maakte me angstig. Eén emotie kon ik wel isoleren en duiden:

Ik miste mijn boeken en dat maakte me verdrietig.

Toen ik dit besprak met een huisgenootje, zijn we meteen in actie gekomen. Mijn ex was zo vriendelijk om van huis te zijn – hoe minder ik hem zag, hoe minder het gemis schrijnde – en na een paar uur stug doorwerken, in het appartement dat ooit van ons samen was, zaten al mijn boeken netjes in dozen.

Het uitpakken op mijn studentenkamer deed ik alleen en ik herinner me nog goed hoe ik me toen voelde.

Rijk, kalm, getroost, compleet, geworteld.

Met elke doos die ik opentrok, unboxte ik een (bitter)zoete herinnering. De boeken voerden me terug naar andere tijden. Fijne tijden, nare tijden. En de droge, stoffige geur die uit de dozen opsteeg…

Ik omringde mij met ruim 10 meter boeken en ik wist, ik ben eindelijk thuis.