Het gebeurde op een zondagnamiddag.

De spanning was al uren om te snijden.

Ik zat met mijn ouders in de woonkamer met een mijn neus in een roman, zoals gewoonlijk vertrokken naar een andere wereld.

Mijn huiswerk lag naast me; ik kon het niet opbrengen om te leren voor het dictee Nederlands dat de volgende ochtend gepland stond. De spanning thuis was te groot en mijn faalangst was op zulke dagen een onbedwingbaar monster.

De telefoon ging. Vader nam op. Moeder en ik luisterden aandachtig en probeerden uit de reacties van Vader op te maken wie er belde en met welk nieuws.

Het was Grote Broer. Hij en zijn vriendin hadden een auto-ongeluk gehad. De auto leek niet meer te redden maar zelf waren ze ongedeerd.

Mijn ouders leenden hun auto niet vaak uit en zeker niet aan hun kinderen. Vader trok zich die zondag nog verder terug in zichzelf dan anders en Moeder slaakte de ene bezorgde zucht na de andere.

Toen Vader de hoorn ophing en vertelde wat er gebeurd was, explodeerde Moeder. Ze beet hem het ene verwijt na het andere toe. Vader was te soft voor de kinderen; hij had de auto nooit mogen uitlenen; het was allemaal zijn schuld.

Alle spanning die zich de afgelopen dagen had opgebouwd rondom het uitlenen van de auto, ontlaadde zich.

Vader moest zijn stem wel verheffen om door te dringen tot Moeder. Hij bleef herhalen dat we dankbaar moesten zijn dat de kinders ongedeerd waren. Met zijn twee meter torende hij boven Moeder uit die overstuur riep: ‘Toe dan, sla me dan!’

Het was alsof iemand op een knopje had gedrukt: De tijd stond stil en de zwaartekracht viel weg. De stilte was oorverdovend en het meubilair begon te zweven.

In ons huis werd niet geslagen.

Huilend verdween ik naar mijn slaapkamer. Grote Broer was normaal gesproken mijn anker in de gekte van ons gezin maar vandaag was hij het epicentrum van de storm.

Ik had hem nodig maar hij was er niet.

Ik voelde me als een astronaut die tijdens een ruimtewandeling met een klap losraakt van het ruimtestation en geluidloos, steeds harder om haar as draaiend, door de ruimte zeilt.

Maar er was nog iets.

Ik was opgelucht.

Een behoorlijk cijfer op het dictee kon ik nu wel vergeten maar dat zouden mijn ouders, ondanks hun teleurstelling, begrijpen. Met een beetje geluk zou ik zelfs uitstel krijgen.

Uitgeput maar zonder angst viel ik die avond in slaap. Grote Broer was ongedeerd en ik was gered van het dictee.

De volgende dag vertelde ik de docent Nederlands wat er gebeurd was. Of ik het dictee alsjeblieft later mocht maken? Mevrouw T. deed me een vriendelijk tegenvoorstel. Ik zou het dictee gewoon maken en als ik niet tevreden was over het cijfer, mocht ik het overdoen.

Nooit eerder had ik zo’n fijne toetservaring. Ik schreef alles op wat ik wist, twijfelde geen moment, hoefde niets door te halen en opnieuw in te vullen. Ik had zelfs lol!

En wat bleek de volgende dag?

Ik had een tien gehaald.

Van dit dictee leerde ik dat ik mijn eigen grootste vijand ben.

Nog dezelfde dag stapte ik naar mijn mentor en regelde een faalangsttraining voor mezelf.

Iedereen kent dit soort momenten van inzicht. Soms gaat er geen lichtje branden maar is het alsof iets of iemand een felle schijnwerper aanzet.

En daar ligt je kans!

Jezelf ontwikkelen is zoveel meer dan kennis opdoen en inzichten vergaren. Zonder actie ben je nergens.

Kom in beweging.

Maak dat stappenplan, bel die vriendin, organiseer dat moment voor jezelf.

Kom in actie en groei.

Afgesproken?